Chicken barbeque

Labing dalawang taon na rin ang nakalipas simula noong huli kaming namasyal sa Manila Zoo na magkakasama. Anim na taong kumukumpleto sa salitang "pamilya". Hindi ko alam pero iyon ata ang lugar at araw na tumatak sa isip ko. Ewan ko kung dahil iyon sa paghahanap ko ng gripo na kung saan pa ako napadpad samantalang meron naman pala sa malapit sa pwesto namin (ang laking katangahan). O dahil iyon sa suot naming jumper ng kapatid ko? hahaha... O baka naman sa masarap at talaga namang makakapagpalimot sa pangalan mo na chicken barbeque na kinain namin. Sa totoo lang may kung anong sangkap sa inihaw na manok na iyon na talaga namang siguradong uulit-ulitin mo. Hindi kaya eh may gayuma na un? Pero sa tingin ko wala ng ibang rason kung bakit espesyal ang araw na iyon dahil kumpleto kami at masaya. 

Hindi naman talaga mahalaga iyong magandang lugar o kung masarap ba iyong pagkain minsan kasi bonus na lang iyon kung nararamdaman mo naman ang saya kasama ang pamilya mo. 

Wala ng lugar na mas gaganda pa kung katabi mo ang nanay at tatay mo kasama na rin ang mga kapatid mo na may mga ngiti sa mga labi nila. 

Goodnews???

"He loves me not... muntik na kong mapatalon sa tuwa ng makitang isang talutot na lang ng gumamela ang natitira sa hawak kong kanina'y isang magandang bulaklak, pero ganun na lang ang pagkalukot ng mukha ko ng makitang may isang maliit pa palang parte...
"He loves me... not... " Madaling dayain ang sarili at isiping iisa na lang ang talulot ng gumamelang natitira sa hawak kong tangkay ng bulaklak para lang pagaanin ang loob ko. Na sana kahit man lang sa ganitong paraan marinig ko ang salitang matagal ko ng inaasam. Pero sadyang ipinagkait sakin ang tanging lalakeng ilang taon ko ng lihim na minamahal, si Yuan Miguel Isidro ang schoolmate ko.

He loves me not...
He loves me not...
He loves me not... iyon ang pilit kong itinatatak sa isip ko. 

Hindi niya ko mahal. At kailanma'y hindi mamahalin.
Para sa kanya walang Alessandra Samonte na nag-eexist na babae kundi isang Alex na lalake.

Kasalanan ko ba kung mas gusto kong manamit na parang isang lalake dahil dun ako komportable? 
Siguro nga I act as a guy pero kahit ganun I'm still a girl, in my heart and in my soul.
I've been silently loving a guy for the past five years at sa tingin ko hanggang dun nalang talaga un.
Kasi he loves me not... Tama... He loves me not...

"Alex, tara punta tayo kila Janna? Kasama daw niya si Irish, dba crush mo un?"

"Wala ko sa mood..." Lagi na lang si Janna. Nakakasawa na. At kilan ko pa naging crush si Irish? buti kapa alam mo, samantalang ako hindi. Ikaw nga ung gusto ko, ang bulag bulag mo kasi. Matutuklaw ka nalang ng ahas ndi mo pa nakikita. Tanga... pero mas tanga ko.

"Ano? sasama ka ba? may goodnews pa naman ako sayo? Tara na..." sabay hawak mo sa kamay ko. Paano pa ba ko makakatangi sayo? sa tuwing hahawakan mo ung kamay ko nanghihina na ko. At sa tuwing katabi kita para kong nauupos na kandila at ung puso ko para ng sasali sa karera sa bilis ng tibok.

"Sige na nga. Ano ba ung goodnews mo?"

"Basta malalaman mo din," sabay ngiti mo. Ayan ngumingiti ka na naman, ndi mo lang alam dahil sa ngiting yan mas lalo lang akong nahuhulog sayo, kakayanin ko pa bang makabangon nito?

Habang nasa daan nakaakbay ka sakin. Ang saya saya ko pakiramdam ko kasi mayroong "tayo" kahit alam ko namang hindi mangyayari un. Iniisip ko tuloy baka nakikita mo din ako bilang isang babae, hindi bilang isang kaibigan, at kaklase mo. Makukuntento na lang ako sa kung anong meron tayo, sana lang huwag kang mawala sa tabi ko kahit na parang imposible un.

Masayang masay si Janna ng salubungin niya tayo at kitang kita ko rin ang ningning sa mga mata niya. Bigla akong kinabahan ng lumapit ka sa kanya at inakbayan siya. Sana nanaginip lang ako kung isa nga lang ba itong panaginip. Gustong gusto ko na kasing magising. Pero kahit anong gawin ko alam kong ito ang realidad. Gustuhin ko mang takpan ang mata ko at tainga ko para hindi ko makita at marinig sinabi mo. Huli na ang lahat.
"Kami na ni Janna," ang sabi mong kulang na lang mawasak ang labi mo sa pagkakangiti mo. Kayo na pala, ang saya saya niyo na samantalang nagpira-piraso naman ang puso ko. 
Sana kaya ko ding sabihin sayong "masaya ko para sayo," pero sorry ah isang pilit na ngiti lang ang kaya kong isukli sa inyo.

Sa tuwing titingnan ko siya mas lalo ko lang napapansin na hindi niya ko makikita bilang isang babaeng nagmamahal sa kanya. Kasi kahit anong gawin ko isa akong lalake sa paningin nya.


And I know He'll never see me the way I see him...

Against the world

Simula pagkata magkasama na kami.
Madalas kaming maglaro.
Mamasyal sa park.

Manood ng mga bituin sa langit.

Masasabi kong sa maraming pagkakataon mas lamang iyong mga oras na magkasama kami. Kaya nga nagkaroon ako ng espesyal na nararamdaman para sa kanya.

At kahit ngayong nagtatrabaho na siya kahit kailan hindi niya ako nakalimutan. Kapag dumarating siya galing sa trabaho niya, mas una niya pa akong hinahanap bukod sa mga magulang niya.

Madalas niya din akong bigyan ng mga rosas. Hindi ko nga alam kung para saan iyon pero tanggapin ko na lamang daw.

Gusto niya akong laging nakikitang nakangiti. Maganda daw kasi ako lalo na kapag nakangiti. Kung minsan hindi ko alam kong papano ko magrereact, naguguluhan ako. Hindi ko kasi alam kung paano ko ipaliliwanag ang nararamdaman ko. Para kasing bago para sa akin ang pakiramdam na iyon.

Kung minsan isinasama niya ako sa pagpunta sa tabing dagat at sabay naming panonoorin ang paglubog ng araw. Sa tuwing tititigan ko siya, kakaiba iyong nararamdaman ko na para bang may isang parte ng katawan ko na para bang sasabog at gustong lumabas. Napapansin ko din ang kakaibang lungkot sa mga mata niya.

Nang minsang maglakas ako ng loob na itanong sa kanya kung bakit tila malungkot siya, tumitig siya sakin at pilit na ngumiti sabay bitaw ng mga salitang "bakit kasi? kasabay ng isang malalim na buntong hininga.

May time na madalas siya mapaaway dahil sa akin lalo na kapag magkasama kaming dalawa. Pero kahit kilan hindi niya ako pinabayaan at sa halip na ako ang maging tagapagtanggol niya, siya ang nagiging tagapagtanggol ko.Tandang tanda ko pa iyong mga salitang binitiwan niya 

"KAHIT KILAN HINDI KO HAHAYAAN NA MAY MANAKIT SAYO, NI DULO NG DALIRI MO HINDING HINDI AKO MAKAKAPAYAG NA MAHAWAKAN NILA... I'LL DO EVERYTHING FOR YOU ELLA KAHIT NA MAKIPAGPATENTERO PA AKO KAY KAMATAYAN..."


Noong mga sandaling iyon, mas lalong tumindi iyong kakaibang nararamdaman ko para sa kanya. Hindi ko alam kung anong itatawag ko sa pakiramdam na iyon. Pero kung PAG-IBIG nga ang tawag doon gaya ng sabi ng iba, marahil MAHAL KO NA NGA SIYA.


Pero sadyang may mga bagay na naghihiwalay sa aming dalawa. 






Nakalimutan ko palang sabihing isa siyang MORTAL samantalang isa lamang akong CYBORG.

anong STATUS mo?

Last time eh pumunta kami ni mudra sa S.M para maningin lang dahil nga 3 day sale at para na rin i-renew ang aking advantage card. So ayun nga pumunta kami sa dept. store at hinanap namin kung saan magrerenew. After ko magbayad ng 100php sa cashier eh pila ulit ako dun sa isang counter para mabigyan ng bagong card. Napansin ko ung nasa unahan ko na babae nasa 30 something na siguro ang edad nun, kasama niya ung dalawang batang babae na sa tingin ko eh anak niya. After niya mag-fill up binigay nya na sa nag-aassist dun then chineck kung wala ba siyang nakalimutang i-fill up. Ayun nakita nung nag-aassist na hindi nya nalagay ung status niya kaya tinanung si mrs. 30 something

"Ma'am ano  pong status nila."

Timer starts now...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Hindi ko nakita ung facial expression ni ate kaya hindi ko din alam kasi hindi naman ako nag-effort na tingnan. Nahiya din ako...hehehehe
Pero nung time na un parang navivibes ko ung aura niya at tinatanung nya sa sarili niya kung ano nga bang status nya. At sa tingin ko isang malaking question mark ang mababasa sa mukha nya.

"Single po ba o married?" 

dagdag na tanung nung nag-aassist siguro nainip na din sya mag-intay sa sagot ni ate.

Ah, married sagot ni ate sa nag-aassist.

Sa tingin ko matatawa nalang si ate sa sarili nya kasi ayun lang pala ang tinatanung sa kanya.

Madalas talaga nakakatawa ung mga katangahan ng tao...hehehehe

Lesson: Masama mag-drugs, Matulog at kumain. hehehehe

FB status

Sa tuwing nakikita ko siya...
naalala kita...
at alam mo kung anong nakakatawa dun?
ewan ko ba pero napapangiti ako...

DEAR CRUSH,

Kanina naisip kong i-search sa facebook ang pangalan mo. Akala mo siguro hindi na kita natatandaan ano?Ikaw pa, eh kabisadong kabisado ko kaya ang buong pangalan mo. Pwede kong makalimutan ang iba pero hindi ikaw. Nakakatuwa nga kasi wala ka pa ding pinagbago pagkatapos ng maraming taon. Kung anong itsura mo noong elementary tayo, ganun pa din sa ngayon. At tulad dati payat ka pa din. Hehe

Matagal na kitang crush, alam mo ba yun? Hindi ko alam kung nahahalata mo pero sana naman hindi, nakakahiya kasi. Alam mo ba kung bakit kita nagustuhan? Ang totoo niyan eh, hindi ko din alam. Siguro nagsimula un noong sinimulan mo akong asarin. Maliit kasi ako at dahil dun naging madalas ang pang-aalaska mo sakin pero kahit ganun napapangiti na rin ako sa atensiyong binibigay mo sakin. Masaya ko dahil kahit papano naappreciate mo ako kahit sa paraang hindi ko gusto. 6 footer, yan ang madalas mong asar sa akin noon sabay ngisi mo pa. Ang sarap mo nga sanang batuhin ng floorwax at bunot. Nakakapikon ka din naman kasi, napapahiya ako sa mga classmates natin, naiinsulto ako sa sinasabi mo. Ang yabang mo kasing magsalita purke't matangkad ka sakin. Samantalang parang isang ihip lang ng hangin sayo eh parang matutumba kana. Imbes na magalit at mainis sayo, isang ngiti mo pa lang eh nawawala ng parang bula ang inis ko. Sabi nila magkahawig daw tayo at tuwing sasabihin nila un, iba ung tuwang nararamdaman ko. 

Pero isang araw inaasar kana sa isang classmate din natin na di hamak na maganda at dalagang tingnan di tulad ko. Nasasaktan ako sa tuwing maririnig kong mga pangalan niyo sa loob ng klase samantalang sa ibang classmate naman natin nila ako inaasar. Kung pwede ko nga lang sabihin sa kanila na sana ikaw at ako na lang ang asarin nila. Siguro malamang eh walang pagsidlan ang tuwa ko nun at ndi maipinta ang ngiti ko. Pero habang tinitingnan ko ang profile mo sa fb lungkot naman ang nararamdaman ko dahil habang para sakin ikaw ang no, 1 sa puso ko samantalang para sayo iba naman ang laman nito. Masakit dahil hanggng ngayon mukang mananatiling fan mo lang ako.

Ikaw pa rin ang gusto ko kahit na may iba ng laman ang puso mo....

-seatmate

Kape

"Refill sir?" Nakangiting tanung sakin ng crew ng coffee shop kung saan ako ngayon naghihintay.

"Hindi na," salamat atsaka pilit akong ngumit sa crew.

Nakasampung refill na nga ako ng kape pero heto't wala pa rin siya. Nauubos na ang pasensiya ko. Pang ilang beses niya na ba itong nagawa sakin? Ang paghintayin ako lagi... Isa? Dalawa? Tatlo? Hindi ko na mabilang sa daliri ko. Ang alam ko lang ang pinaka aayawan ko sa lahat ay ang paghihintay. Siguradong hanggang mamaya eh tirik na tirik ang mga mata ko nito dahil sa kapeng nainom ko. Kung bakit naman kasi hanggang ngayon ay wala pa siya? Asan na kaya ang babaeng iyon? Kung bakit naman kasi ni hindi man lang siya magtxt para naman hindi ako magmukhang tanga sa kaka-antay sa kanya.

Kulang na nga lang ay bilangin ko ang mga taong labas pasok sa lugar na ito. Nananakit na din ang pwetan ko kakaupo. 

Janine asan ka na ba?

"Sir James mukang late na naman po si Ma'am ah," untag sakin ng isang crew. Halos kilala na rin kasi nila kami dito. Ito ang lugar kung saan ako madalas pag-antayin ni Janine. Hindi lang pala madalas kundi sa halos pagkikita namin.

"Oo nga eh.."

Naaasar na talaga ko. Lagi nya na lang akong ginaganito. Nakakapagod na din maghintay, hindi niya man lang  ako naisip. 

Patayo na ko sa kinauupuan ko ng makita ko ang pamilyar na mukha.

Alon alon ang kanyang mahabang buhok na bumagay sa kanyang maliit na mukha.

Ang pares ng matang kasing-ganda ng mga bituin sa kalangitan.

Ang mga labing simpula ng rosas na ubod tamis na nakangiti mula sa direksiyon ko.

Si Janine...

Ang babaeng pinakahihintay ko.

Ang babaeng pinakamamahal ko.

Ang kaninang hindi maipintang mukha ko ay napalitan ng mga ngiti sa labi.

Paano nga ba ko magagalit sa babaeng nasa harap ko ngayon?
Kinaiinisan ko man ang paghihintay, ang makita ang isang anghel na nakangiti ngayon sa harap mo sulit na din ang ilang oras na paghihintay.



(note: nakita ko lang sa drafts ko.. naisipang ipost kahit na alam kong kulang pa...hehe sana makaisip na rin ako ng ideya.)

MARRY ME!!! (1)

Marry me...

Kaiba sa mga eksena sa pelikula. Hindi ito pangkaraniwang marriage proposal ng isang lalake para sa isang babae. Sa halip na patanong na "will you marry me?" ang marinig ko sa kanya heto't para ba siyang nag-uutos na animoy amo sa kanyang empleyado.


MARRY ME....may diin sa bawat salitang kanyang binitawan.

Sa reaksiyong nakikita ko sa mukha niya halatang iritado at inip na inip na siya sa paghihintay sa sagot na kanina niya pa inaasam.

Mainiping tao... sa isip isip ko.

Pakiramdam ko may mali sa eksenang ito. Lumingon ako sa kanan, sa kaliwa at inulit ko ulit ang ginawa ko. Mukha na kong tanga. Oo alam ko. Napakunot noo ako, ako ba ang sinasabihan niya? tanung ko sa sarili ko? Pero imposible... as in sobrang labo na ako ang sinasabihan niya. Haller? ako? sasabihan niya ng marry me, eh ni hindi ko nga kilala ang mokong na ilang hakbang ang layo mula sa akin.

Nagsimula na siyang maglakad. Dire-diretso papunta sa direksyon ko.

Dug-dug-dug...

Oo, sabihin na natin na gwapo siya. Mala prince charming ang dating pero sa inaakto niya ngayon hindi mala prince charming ang mga lumalabas sa bibig niya. Tama bang mang utos siya ng ganun ganun na para bang sinabi niyang lunukin mo ung piso. Ang labo dba?

Kaw kaya mo ba un?

Dug-dug-dug...

Bakit ang bilis bilis ng tibok ng puso ko? May abnormal bang nangyayari sa katawan ko? Sa pagkakaalam ko wala akong sakit sa puso. At bakit ba ganito ang pakiramdam ko na para bang may hindi magandang mangyayari sa araw na ito?

Hahakbang na sana ako ng makita ko ang isang babae na papalapit rin sa mismong kinatatayuan ko. Para akong nakakita ng isang diwatang naglalakad. Ang ganda ganda niya. Hindi lang basta ganda pero may kung anong kakaiba sa kanya. Nakangiti siya sakin.

Teka nanlalabo na ba ang mata ko? Nakangiti siya sakin? Eh hindi ko naman siya kilala. Tinapik tapik ko ang pisngi ko baka panaginip lang ito. Pero hindi totoo talaga.

May bigla nalang humawak sa kamay ko. Pagtingin ko si mokong pala.

Nasa tabi na rin namin ang diwata. Nagpalit palit lang ako ng tingin sa kanilang dalawa. Ewan ko ba pero kanina ko pa gustong magsalita pero walang lumalabas sa bibig ko. Napipi na ba ako?

"That was awesome Zhian... Ngayon lang ako nakarinig ng ganung klaseng proposal." Natatawang sabi ng diwata na iilang dipa lang ang layo sakin.

Inip na inip akong naghihintay ng magsasabi ng cut pero wala kahit anino man lang na magsasabing nasa shooting ako ng kung ano mang teleserye. O kaya naman ng magsesermon sakin kahit na alam kong byernes ngayon at wala ako sa simbahan. Epal lang naman ako sa eksenang ito eh, at sana may magsabi na nun sakin ngayon. As in now na pero hindi dahil totoo ang lahat ng nagaganap at ang masaklap lang dun hindi ko na alam ang pinagkaiba ng panaginip sa realidad.

Utang na loob gisingin niyo na ako....

Brownout o Blackout

Sa isang lugar kung saan nababalot ng kadiliman...
Isa lang ang masasabi ko...

"Kahit ang LAMOK naghahanap din ng liwanag sa kadiliman."



Anong sabi ng lamok sa liwanag mula sa telepono?

YOU LIGHT UP MY LIFE....

Ano ba?

Hindi ko alam kung ano nga ba talaga ang gusto ko...
Nakakainis ung ganitong feeling...
Akala mo siya na...
Hindi pa rin pala...

Everything happens for a reason...
So para sa anong rason?

Nakakadisappoint na ewan...
Hay... magulo...
Ang gulo gulo talaga...

May isang taong nagsabi sakin na alam niya ang nararamdaman ko.
"alam ko kaya ka tumawag kasi naiiyak kana... nalulungkot ka dinadaan mo lang sa biro ang lahat"


Paksyet lang kasi tama siya...
May tama talaga siya...
Akala ko hindi ako affected...
Kinukumbinsi ko ung sarili ko na hindi ako affected sa nangyari...
Kaso ang masaklap dun alam ko namang niloloko ko lang ang sarili ko..
Ang hirap sabihin sa sarili mong okay lang ang lahat when in fact is masyado kang affected...

Hindi man siguro literal na bumabagsak ang luha mula sa mata ko pero ung puso ko naman ang umiiyak.

Naguguluhan...

Ang hirap ipaliwanag ng kung ano nga bang nararamdaman ko...
Kulang ang salita...
Mali pala...
Sadyang hindi ko lang alam kung ano nga bang salita ang dapat kong gamitin...

Sabi ko "OKAY LANG" sabay ngiti...
Pero sa likod ng ngiting iyon, nakakaramdam ako ng lungkot...
Ang ewan lang dba?