Last month sinamahan ko ung friend ko na mag-apply since hindi niya alam ung place and first time niya mag-apply ng work. So I insist na samahan siya since wala naman akong gagawin. Medyo alanganin nga kami coz she only have her resume, wala pa kasi siyang mga requirements pero sabi ko ok lang siguro un basta kapag nahire siya sabihin nalang niyang to follow nalang ung mga requirements. So ayun nga I instructed her kung ano ung mga gagawin niya pagpasok niya sa building and ayun hinintay ko muna siyang makapasok bago ako umalis. Since hindi naman ako nagmamadali medyo nagstay muna ako sa labas just to make sure na hindi nagkaroon ng problem pero unfortunately hindi pala pwede na resume lang ang dala kasi need ng nbi and e1. So ayun nga magkasama ulit kami pauwi. Pero dahil malapit na din ung quezon city hall, naisip niyang kumuha na ng nbi para naman the other day eh makabalik siya ulit. Pero kinompute muna namin ung pera naming dala dahil baka hindi magkasya, 100+ lang kasi ung dala ko dahil alam ko nga eh sasamahan ko lang siya. Nakapila na kami sa line 1 para sa application ng sabihin nung announcer ba un na need daw ng i.d. I asked her kung may dala ba siyang i.d pero ang problem is hindi namin alam kung valid i.d ba ung dala niya kaya just to make sure na hindi masayang ang pinipila namin eh pinakuha ko na siya ng sedula since ayun nga daw ang kilangan kung walang i.d. Kaya naiwan ako sa pila samantalang kumukuha ng sedula ung friend ko. Medyo natagalan din siya bago dumating pero nakakuha naman siya ng sedula. Tapos nung tinanung ko siya kung magkano ang kuha niya eh nasa 50+ ata ung sedula if I'm not mistaken.. Nagulat talaga ako sa price kasi ang mahal naman nun para sa kapirasong papel....hehehe... medyo nag-iisip na din ako nun kung kakasya pa ba ung pera pero tingin ko naman eh kasya pa makakarating pa naman kami Sm Fairview. At ayun nga sa tinagal tagal ng pila namin dun eh, naging ok naman. Masaklap nga lang dun pagdating na sa Encoding nagkaroon ng problem kasi may hit siya, so bale next week niya pa makukuha ung nbi. Nanlulumo na nga ung friend ko that time, kasi parang useless na din ung pagkuha niya ng nbi eh hindi din pala siya makakabalik para makapag-apply. Pero ako dinadaan ko nalang sa ngiti at tawa.
Meron nalang akong 50+ sa bulsa ko that time. Alam ko ngang parehas na kaming gutom that time pero sinabi ko sa kanyang kumain ako sa bahay. Napilitan akong magsinungaling kasi ayoko namang mag-alala pa siya sakin dahil alam niyang may ulcer ako at isa pa hiyang hiya na din siya. Nagbus nalang kami instead na magjeep kasi akala ko mas makakamura kami dun, pero un ang pagkakamali ko. Kasi napamahal pa lalo. Inaabot talaga kami ng kamalasan ng time na un. Pero dinadaan ko nalang sa biro. Nakarating kami ng Sm Fairview siguro mga 1:30pm na un. Pumasok muna kami ng mall para makapag-isip isip at tumingin tingin kung may hiring pa dun. Meron nalang kasi kaming 13 pesos. Pwede pa sana un pamasahe pauwi kaso kulang kami ng 1 peso. Tapos maya maya nakasalubong namin ung isa sa mga classmates namin nug high school, manager siya ng MCDO... Pagkakataon na sana namin un para manghiram ng piso kaso mukang wala siyang dalang pera kaya hindi na rin kami nang-hiram tsaka hindi rin kasi namin un ganun kaclose. Umiral din ung pride namin...hahaha... ang siste? wala kaming napala... pumunta kami ng mall at nakakita ulit kami ng isang classmate namin na isa sa mga crew sa Rice in a Box. Kaso for the second time umiral ulit ung hiya namin.... kaya ang siste? wala na naman kaming napala... Isa na lang ung naisip naming way para makauwi, kundi ang maglakad....
Sabi ng friend ko sakin sumakay na daw ako tutal naman may pera pa ako kasi kaya naman daw niyang maglakad mag-isa tsaka ok lang daw na iwan ko siya. As in sobrang kulit niya at paulit ulit niyang sinasabi sakin un habang nasa Robinson mall pa kami. Sabi ko naman uuwi ako tapos babalikan ko siya para kumuha ng pera... Hindi ko lang kasi talaga nadala ung pera ko dahil hindi ko din naman expected na ganito ung mangyayari. In the end hindi ako pumayag sa gusto niya at naglakad nalang kami. Para naman kasing napakawalang kwenta kong kaibigan nun kung ako sasakay samantalang hahayaan ko siyang maglakad sabi ko sa kanya... hindi ko rin kaya na iwanan siya sa ganung sitwasyon.
MAGKASAMA TAYONG UMALIS KAYA MAGKASAMA DIN TAYONG UUWI... GAGA KA HINDI KITA IIWAN DITO NOH... sabi ko sa kanya na tatawa tawa lang...
Nakangiti lang siya sakin habang sinasabi ung SALAMAT... pasaway ka talaga...
Sa totoo lang parehas na hindi namin alam kung saan dadaan pero dahil ako ang lider sa paglalakad..hehehe... hinula hulaan ko lang kung saan banda kami pupunta... Salamat na nga lang dahil hindi naman kami naligaw un nga lang ang sakit ng mga katawan namin... Mga 2 oras din siguro inabot ang paglalakad namin kasi napakagaling kong magturo ng daan..hehehehe.... At ng matanaw na namin ang liwanag este ang daan pala papauwi nakahinga na kami ng maluwag dahil sa hinaba haba ng paglalakad nakauwi din kami...
Great experience un para sakin...
at un ang pinakamasayang paglalakad na ginawa ko sa buong buhay ko....
MALAYO pero masaya...
MALAYONG PAGLALAKAD NG DAHIL SA PISO...
ikaw anong kwentong piso mo?
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento